در گذشته های پیش از انقلاب پدر و مادرها مواظب بودند پسر بچه های 10 – 12 ساله بدون برادر بزرگ و یا پدرشان به این جاها نروند: تعمیرگاه دوچرخه، لاله زار و سینما ملی و سینما تمدن، کوچه ملی در همان حوالی، زیر زمین های بازی بیلیارد در خیابان منوچهری و پرهیز کننده از راه افتادن دنبال گردو فروش ها و "بامیه" فروش هائی که در اطراف مدرسه بودند زیرا اصغر قاتل هم بامیه فروش بود و 10 پسر بچه را برد و پس از تجاوز به آنها همه را سر برید. برای رفتن به زورخانه هم حتما به جوانها توصیه می کردند با بزرگان فامیل بروند به این باشگاه ها. در زندان ها هم برای شکنجه باطوم به مخرج سیاسیون فرو می کردند اما مامور تجاوز جنسی در زندان نداشتند و مرسوم نبود که در جمهوری اسلامی مرسوم شد. در حوزه های علمیه مناسباتی برقرار بود که مرحوم "بیت اوشانا" نماینده آسوری ها در مجلس اول از سیر تا پیازش با خبر بود. او رئیس کمیسیون بهداشت مجلس اول در جمهوری اسلامی بود و داستانها داشت از مناسبات تازه طلبه های مو به صورت نروئیده و وارد حوزه شده با آنها که پیشکسوت بودند.
این اشارات را کردیم تا ما هم در باره ماجرای "طوسی" قاری برجسته قرآن نظری داده باشیم. آن که به شاگردان قرآن تجاوز می کرد و محاکمه اش را سرهم بندی کردند و با نامه دادستان عمومی و انقلاب تهران پرونده اش بسته شد. از آن لیست بالا و اولیه دیگر نباید ترسید. پسر بچه ها را نزد مداحان و قاریان قرآن نفرستید. همین!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر