نخستین اظهارنظر مسئول «هیات مرگ» اعدامهای ۶۷: نمیشد با قربانت بروم کشور اداره کرد
حسینعلی نیری قاضی شرع و مسئول هیات متصدی اعدام زندانیان سیاسی تابستان ۱۳۶۷، برای نخستین بار درباره این اعدامها توضیح داد. او در مصاحبه با سایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی گفته است «توطئههای جدیدی در راه بود» و «نمیشد با قربانت بروم و فدایت شوم کشور را اداره کرد».
او در پاسخ به سوالی درباره بحث چند سال اخیر دربار «اعدامهای دهه شصت و به خصوص سال ۱۳۶۷» میگوید:
«آن برهه شرایط ویژهای بود. وضع مملکت بحرانی بود. یعنی اگر قاطعیت امام نبود شاید ما اصلا این امنیت را نداشتیم. شاید اصلا وضعیت طور دیگری بود. شاید اصلا نظام نمیماند. روزی ۵۰ - ۶۰ تا ترور در تهران و شهرهای دیگر اتفاق میافتاد. در این شرایط بحرانی باید چه کرد؟ باید حکم قاطعی داد. آن که دادگاه را اداره میکند و مسائل در دستش است باید مسئله را جمع کند. در این شرایط که نمیشود با "قربانت بروم و فدایت بشوم" کشور را اداره کرد».
آیتالله خمینی، بنیانگذار جمهوری اسلامی، با انتشار فرمانی در تابستان سال ۱۳۶۷ هیاتی را برای تشخیص زندانیان سیاسی «محارب و محکوم به اعدام» منصوب کرد. در این هیات نام حسینعلی نیری و مرتضی اشراقی به طور مشخص ذکر شده است.
اعضای کمیتهای که از سوی آیتالله خمینی به زندانها فرستاده شدند، در میان زندانیان و خانواده آنها به "هیات مرگ" معروف هستند.
نیری درباره اعدام ۶۷: توطئههای جدید در کار بود
حسینعلی نیری در پاسخ به سوال دیگری درباره اینکه «میگویند کسی که در زندان بود و داشت حبسش را میگذراند چه لزومی داشت که مجدد محاکمه شود؟» گفت:
«اینها به خاطر همان پرونده محاکمه نشدند که. اینها در زندان دوباره شلوغ کردند. در فضای زندان باز هم انسجام خودشان را داشتند. نه تنها رابطه تشکیلاتی داشتند بلکه تشکیلات جدیدی هم درون زندان به وجود آورده بودند. از راههایی که میدانستند، از بیرون اطلاعات کسب میکردند. جو زندان دستشان بود و لذا توطئههای جدید در کار بود. اینطور نبود که آنها فقط بخواهند ایام حبسشان را بگذرانند».
او در ادامه این مصاحبه میگوید:
«یک وقت کسی مثلا پنج سال زندانی است میگوید من باید پنج سال زندان بمانم دیگر چه کار دارم چه میکنند؟ ولی اینها توطئه کرده بودند و هماهنگی از بیرون داشتند. یعنی عناد خودشان را میخواستند ادامه بدهند. اینها میگفتند ما ضرر اقتصادی به نظام بزنیم. سیم تلفن را قطع کنیم. لامپ را بشکنیم و ... با اینها که نمیشود نظام را سرنگون کرد. یعنی یک لجبازیهای بچگانهای که مثلا مادر، بچه را تنبیه میکند، بچه میرود یک جایی یک حرکتی اذیتی میکند. مملکتی که این همه خرج دارد با چهار تا لامپ شکستن نظام سرنگون میشود؟»
جمهوری اسلامی ایران در مرداد و شهریور ۱۳۶۷ هزاران زندانی سیاسی را با استناد به حکم آیتالله خمینی در دادگاههایی چند دقیقهای و بدون تشریفات قضایی معمول اعدام کرد و مخفیانه به خاک سپرد.
مسئولان حکومت تا کنون از اعلام شمار اعدامیان سیاسی آن سال و تحویل اجساد آنها به خانوادههایشان خودداری کردهاند.
حکم آیتالله خمینی به حسینعلی نیری درباره اعدامها
رهبر وقت ایران در فرمان خود افراد دیگری را نیز برای حضور در هیات متصدی اعدامها واجد شرایط دانسته و نوشته بود:
«کسانی که در زندانهای سراسر کشور بر سر موضع نفاق خود پافشاری کرده و میکنند، محارب و محکوم به اعدام میباشند و تشخیص موضوع نیز در تهران با رای اکثریت آقایان حجتالاسلام نیری دامت افاضاته (قاضی شرع) و جناب آقای اشراقی (دادستان تهران) و نمایندهای از وزارت اطلاعات میباشد، اگر چه احتیاط در اجماع است، و همینطور در زندانهای مراکز استان کشور رای اکثریت آقایان قاضی شرع، دادستان انقلاب یا دادیار و نماینده وزارت اطلاعات لازم الاتباع میباشد».
ابراهیم رئیسی (معاون دادستان وقت) و مصطفی پورمحمدی (نماینده وقت وزارت اطلاعات در زندان اوین) از دیگر اعضای «هیات مرگ» بودند که در جلسه خصوصی در تاریخ ۲۴ مرداد ۱۳۶۷با آیت منتظری حاضر شدند.
مسئله اعدامهای تابستان ۱۳۶۷ را سالها زندانیان و خانوادههای آنها مطرح میکردند، اما انتشار فایل صوتی دیدار «هیات مرگ» با آیت الله منتظری سبب شد که سکوت مسئولان در این باره شکسته شود.
از جمله مصطفی پورمحمدی با «جنگی» خواندن بستر تاریخی اعدامهای ۱۳۶۷ گفت «حالا ما به خاطر فضای روانی بدهکاریم و باید پاسخ بدهیم؟». او اضافه کرد که در این باره موضوع دفاع حقوقی و حقوق شهروندی موضوعیت ندارد.
پیشتر ابراهیم رئیسی یکی دیگر از مسئولان این اعدامها نیز گفته بود باید در این باره «تشویق» شود نه اینکه هدف انتقاد قرار بگیرد.
جنایتکاران اسلامی در حکومت دزدان وقوادان سید علی خامنه ای خائن ..............
پاسخحذف